Κυριακή 20 Μαΐου 2012

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Το είχα κι ο ίδιος λησμονήσει. Αλλά οι φίλοι εκεί στο Μαντούδι το φύλαξαν με περισσή αγάπη. Με το κιτρινισμένο αποτύπωμα του χρόνου να ποτίζει το χαρτί... αμετάκλητο. Μια διάσταση που δεν υποψιαζόμουν τότε που το έγραφα, αν και ήξερα ότι υπήρχε ένα κενό στο... παραμύθι. Ξεχωριστές  ευχαριστίες στον Αντώνη Λάμπρου.


Ήταν ένα παραμύθι
που έπαψαν να το λένε
ώσπου το ξέχασαν...
Κι έζησε αυτό καλά
κι αυτοί πεθάναν...

(Δ.Μ. 1996)